Dar je poslednji roman koji je Nabokov napisao na svom maternjem jeziku i verovatno njegovo najuspelije delo iz tog perioda. Simboli?no, to je ujedno oma? i zahvalnica velikoj tradiciji ruske knji?evnosti na kojoj je stasao i kao ?ovek i kao knji?evnik – „ljubavno pismo” Puškinu i Gogolju. Pisan u završnim godinama berlinskog egzila (1935–37), Dar je ujedno i kraj liminalne faze Nabokovljevog skoro pa epskog prelaza iz jedne kulturu u drugu, iz etni?kog komfora koji mu je prirodom dat u apatridski nekomfor koji ?e ga ?uljati do kraja ?ivota.
Na prvi pogled, Fjodor Godunov-?erdincev, pisac emigrant i glavni protagonista ovog romana, koji je nakon Boljševi?ke revolucije pribe?ište pronašao u Berlinu, neodoljivo podse?a na svog tvorca, ali kao i mnogo puta pre i posle, Nabokov pori?e bilo kakvo poistove?ivanje sa svojim junacima. Postoje dva glavna motiva na kojima po?iva arhitektura ovog romana: Fjodorova glavna spisateljska ambicija da napiše ?ivotno delo pod nazivom Dar i njegova velika ljubav prema Zini Merc. Kao i uvek, Nabokov razvija i pregršt drugih motiva, poput prirode umetnosti i pisanja, Rusije, smrti, snova i egzila. Iako sam Nabokov tvrdi da u to vreme nije znao dovoljno dobro da uhvati duh ruske emigrantske prestonice – Berlina, jer pre svega nije bio dovoljno kriti?an i oštar prema svojim sunarodnicima, ?ini se da je ovaj roman još jedan primer gde je umetnost pobedila stvarnost jer danas ondašnju rusku emigraciju zamišljamo baš onako kako ju je Nabokov opisivao u svojim delima.
